De 2017 Eiger Ultra Trail
Het is zaterdag 15 juli 6:45 in de ochtend. Midden in het dorp Grindelwald in Zwitserland sta ik in het startvak voor de 51 kilometer lange Eiger Ultra trail. Mijn startnummer is 2117 en naast me staat iemand met exact hetzelfde startnummer. Hij bedankt me dat ik hier samen met hem aan de start sta en samen kijken we naar de klok en wachten tot deze op 7:00 zal springen, het startmoment van dit avontuur.
Maar eerst even terug in de tijd. Hoe ben ik hier terecht gekomen. De Eiger Trail zat niet in mijn planning voor dit jaar en ik had nog zo gezegd dat ik het aantal wedstrijden zou beperken.
Waarom de Eiger Trail?
Ergens eind mei na enthousiast gemaakt te zijn door Tom over de sfeer rondom de Eiger Trail besuit ik ineens redelijk impulsief om in het weekend van 15 en 16 juli af te reizen naar Grindelwald om die sfeer mee te maken en van de gelegenheid gebruik te maken om wat extra hoogtemeters te maken in de training onderweg naar de Trail des Fantomes. Booking.com bracht me bij een betaalbaar apartement vlak bij het centrum van Grindelwald en zo was het geregeld, van donderdag 13 tot en met dinsdag 18 juli zouden Astrid en ik in Grindelwald zijn.
Nu er een verblijf was geregeld zou het natuurlijk ook mooi zijn als ik een afstand van de Eiger Trail kon lopen. Omdat ik niet teveel hooi op mijn vork wilde nemen en het een training moest worden ging ik op zoek naar een startbewijs voor de 35 kilometer. Al vrij snel had ik een startbewijs gevonden en dus was mijn deelname geregeld. En toch liep het anders….
Waarom toch de 51 kilometer?
Op 30 mei krijg ik een bericht van Fabrice. Fabrice wil heel graag de Eiger Trail lopen en heeft een startbewijs gevonden en ook nog voor de 51 kilometer, de afstand die hij graag wil lopen. Het startbewijs is echter een duo ticket wat inhoud dat er met twee lopers gestart en gefinished moet worden. Fabrice stelt me de vraag of ik samen met hem deze 51 kilometer wil lopen.
Tot dat moment hebben Fabrice en ik niet meer dan een paar woorden gewisseld tijdens de trailrun clinic twee weken daarvoor waar we allebei aan deelnamen, maar ik wil hem graag helpen dit doel te bereiken. Na wat ruggespraak thuis vertel ik Fabrice dat ik graag met hem de Eiger Trail loop. En na wat geregel zijn we officieel een team.
In de laatste dagen voor de Eiger Trail beginnen bij mij de zenuwen behoorlijk toe te slaan. 51 kilometer is welliswaar geen afstand meer waar ik heel nerveus van wordt, maar toch ben ik er niet gerust op. Deze zenuwen komen met namelijk door de verantwoording die ik richting Fabrice voel. Ik zie het als mijn taak om hem goed hier doorheen te loodsen en dat is een nieuwe rol voor mij.
De E51 Eiger Trail
Terug naar zaterdag 15 juli, Grindelwald. De omroeper telt af… 10. 9. 8. 7. 6. 5. 4. 3. 2. 1. het startschot klinkt en we zijn weg. De grote groep lopers gaat onder de startboog door en gaat rechtsaf het dorp uit. Net zoals bij de start van iedere wedstrijd is het altijd even zoeken naar het juiste tempo. Iedereen zit vol adrenaline en vliegt het dorp uit. De eerste kilometer gaat in 5:48 en ik herinner Fabrice aan ons plan om conservatief te starten, waarop we wat gas terugnemen en een flink aantal lopers voorbij zien komen.
Het eerste deel van de route is verhard maar begint al wel langzaam omhoog te lopen. De eerste 25 kilometer is voornamelijk klimmen en dat begint al met direct een fikse klim waarin we in de eerste 8,5 km tot de eerste verzorgingspost al een ruime 900 hoogtemeters afleggen. Stap voor stap klimmen we naar boven. Het is zo druk dat er een langgerekt lint aan lopers ontstaat wat langzaam de berg op schuifelt.
Aangekomen bij de eerste verzorgingspost is het koud, we wisselen allebei ons shirt in voor een warmere variant, trekken handschoenen aan, pakken iets te eten en gaan weer door. Genietend van het uitzicht lopen we verder richting de volgende verzorgingspost op 14 km bij First, deze ligt nog wat hoger en dus betekent het weer een stevige klim verder naar boven.
Via de imposante cliff walk, een loopbrug tegen de bergwand aan komen we bij de verzorgingspost aan. Bij First wachten Astrid en Leia ons op als support crew, fantastisch om hen hier even kort te zien. We vullen water bij, pakken weer wat te eten en smeren ons in als bescherming tegen de toenemende kracht van de zon. Na Astrid en Leia gedag gezegd te hebben gaan we weer verder, op naar Faulhorn, het hoogste punt in deze trail.
Faulhorn ligt zo’n 500 meter hoger dan First maar de race organisatoren vonden dat niet genoeg dus laten ze ons eerst een fiks stuk afdalen alvorens de klim naar Faulhorn te beginnen. Onderweg naar Faulhorn komen we langs de mooiste verzorgingspost van de trail. Op 21 kilometer lopen we een koeienstal binnen waar tussen het hooi een lange tafel staat met water, sportdrank, cola, energierepen, brood, chips, pinda’s, kaas en chocolade. Geweldig!
We lopen de koeienstal weer uit en beginnen aan de steile klim naar Faulhorn. De klim is zwaar, continu zien we andere lopers voorovergebogen over hun stokken of liggend in het gras energie verzamelen om weer verder te gaan. Ook Fabrice begint het zwaar te krijgen in deze klim, maar weet de verleiding om te pauzeren te weerstaan en klimt gestaag verder door. Als ik voorop loop let ik goed op en hou mijn tempo laag zodat Fabrice niet verleid wordt om in een te hoog tempo deze zware klim op te lopen.
Boven op Faulhorn staan we even stil bij het prachtige uitzicht voor we weer aan ons vaste ritueel van eten en drinken beginnen. Het uitzicht vanaf dit hoogste punt op het parcours is werkelijk adembenemend.
Terwijl Fabrice zijn bidons bijvult maak ik een praatje met Marc Weening van Mud Sweat Trails die daar is om de groep die via hen deelneemt aan deze race aan te moedigen. Hij vind dat ik er te ontspannen uitzie. Het is een bevestiging van hoe sterk ik me voel. De zwaarste klim en de helft van de afstand zitten erop en ik heb amper het gevoel dat ik me ingespannen heb, alle training van de afgelopen maanden heeft duidelijk zijn nut gehad.
Vanaf Faulhorn is het voornamelijk afdalen tot we terug zijn in Grindelwald. En dan denk je: “mooi, afdalen, lekker naar beneden knallen”. Maar nog geen 500 meter na Faulhorn worden we met de neus op de feiten gedrukt dat dit zeker niet het geval is. Net begonnen aan de afdaling zien we een jonge vrouw op de grond liggen met een aantal mensen er omheen, ze is gevallen en bloed flink. Gelukkig zijn er al meerdere mensen haar aan het helpen en is er inmiddels hulp ingeschakeld, ik check of onze hulp nodig is en loop voorzichtig door als duidelijk is dat dit niet zo is.
De afdaling is op sommige plaatsen vrij technisch waardoor lekker hard naar beneden rennen er niet zomaar in zit. Het maakt tevens duidelijk waar mijn grootste ontwikkelpunt als trailrunner zit, afdalen!
We werken de kilometers rustig af en lopen toch behoorlijk in op de cutoff tijd. Waar we bij het verlaten van First slechts 45 minuten binnen de cutoff zaten lopen we bij de laatste tussentijdse cutoff bij Schynige Platte zo’n 2,5 uur voor op de cutoff tijd van deze verzorgingspost.
De afdalingen worden op dit lager gelegen niveau wat minder technisch maar dat betekent niet dat we niet op hoeven te letten. In een kort onoplettend moment blijf ik achter een steen haken en lig ik op de grond. Fabrice reikt me de hand en ik sta weer overeind. Ik trek even een paar korte sprintjes om te voelen of de val schade aangericht heeft maar alles voelt gelukkig goed.
Rond kilometer 40 vinden de bovenbenen van Fabrice dat het eigenlijk wel genoeg is geweest. Het afdalen wordt steeds pijnlijker voor hem en ik probeer zo goed als ik kan daar het tempo op aan te passen. Onderweg naar de laatste verzorgingspost bij Burglaunen zijn de afdalingen qua ondergrond welliswaar eenvoudig, maar gemeen steil. Die laatste verzorgingspost lijkt maar niet te komen. Hier had ik mijn werk als pacer beter moeten doen besef ik me. Van alle voorgaande verzorgingsposten wist ik op welke afstand ze zouden zitten, maar van deze laatste niet.
Eindelijk zie ik dan in de verte de verzorgingspost. Fabrice blijft dapper achter me lopen als we hier aankomen en ik vertel hem dat er hierna nog 7 vrijwel vlakke kilometers zijn tot aan de finish. We zitten ruim in de tijd dus laat ik hem even een momentje rust nemen.
We verlaten Burglaunen, op naar de finish. Van deze laatste 7 kilometer zijn de eerste 6 vlak, met daarna een korte klim omhoog naar het dorp Grindelwald. Ik loop op kop en zoek naar een tempo wat Fabrice goed kan volgen. Ik heb diep respect voor de prestatie die Fabrice hier weg zet. Indrukwekkend over hoe diep hij gaat om naar de finish te komen, de pijn negerend en continu door te lopen. Grindelwald komt in zicht. Nog even die laatste klim naar het dorp en het zit erop.
Het is 18:05 als we op de finish aflopen. Naast elkaar, de handen in de lucht, passeren we de eindstreep. We zijn ruim 11 uur onderweg geweest op dit avontuur en worden beloond met een medaille, een stukje steen van de Eiger, een finisher T-shirt en vele felicitaties.
We genieten nog even na met een lokaal biertje en voordat we ieder richting ons eigen hotel gaan spreken we af om in Nederland snel bij elkaar te komen om nog eens terug te kijken en wie weet vooruit te kijken naar volgende avonturen.
De Eiger Trail op deze manier lopen was voor mij een compleet andere ervaring dan hoe ik normaal een wedstrijd loop. Anders, maar wel heel erg gaaf om te doen.
Natuurlijk heb ik ook het een en ander geleerd tijdens deze trail.
Allereerst vind ik zelf dat ik mijn werk als pacer beter had kunnen doen. Op voorhand was al wel duidelijk dat ik de meer ervaren en sterkere loper van ons beiden was. Ik had zeker wat meer stil mogen staan bij de route, het hoogteprofiel en de verzorgingsposten.
Daarnaast is wederom duidelijk waar mijn grootste winst te behalen valt. Soepeler en sneller over technisch terein bewegen en met name de afdalingen kunnen echt veel sneller. Hoe ik dat ga verbeteren weet ik nog niet, maar als ik beter voor de dag wil komen in bergtrails dan is dat wel nodig.
Ik verlaat Zwitserland met een goed gevoel, het was een prachtig trailrun weekend. Kom ik hier nog een keer terug? Zeker weten kan je dat nooit, maar de 101 km zit nog steeds in mijn gedachten…
Tags: 2017, Eigertrail, Trailrunning, ultrarunning, Zwitserland